Rozdział II:Sąsiedzkie koneksje

,,Nie ma nic gorszego, jak słodycz złośliwości. Ona przewraca wszystko w środku i powoduje bardzo bolesną niestrawność.”

Nieśmiałe promienie słońca przebijające się przez grube warstwy chmur, delikatnie muskały jej bladą twarz. Nie należało się spodziewać wielkich upałów po wiecznie skrytej pod gęstą mgłą Szkocji, a mieszkańców nie należało winić za brak jakiejkolwiek opalenizny. I tak była wdzięczna losowi, że nie padało. Ostatnim czego dzisiaj potrzebowała była tradycyjna szkocka pogoda, która nigdy nie szczędziła deszczu, zwłaszcza w Aberdeenshire, północno-wschodniej części Wielkiej Brytanii. Eris na ogół lubiła patrzeć na krople spadające rytmicznie na szybę okna lub czuć ich miarowe uderzenia na ramionach, jednak nie dziś. Zbyt dużo wrażeń z jednego dnia zdecydowanie odbiło się na jej zdrowiu -zarówno psychicznym, jak i fizycznym. Szkolne obowiązki, nauczyciele, którzy nie próbują zrozumieć, a jedynie wymagają, irytujący sąsiad, a do tego sen, który ciągle tkwił w jej pamięci, nieustannie przyciągając myśli. Czuła, że jeśli powie, że gorzej już być nie może, to zaraz lunie, niczym w bajkach Disneya. 

***

 Miasteczko Aboyne, w którym mieszkała od urodzenia, było położone 30 mil od Aberdeen, głównego i największego miasta w hrabstwie. Otoczone lasami mieściło się w zakolu rzeki Dee, która uchodziła do Morza Północnego. Żyło tutaj nie więcej niż trzy tysiące osób, jednak nie była to typowa dziura, w której nic się nie dzieje... W centrum znajdowało się liceum Aboyne Academy, do którego zmuszona była wstawać codziennie rano o -niemoralnej jak dla niej godzinie - 7:15. Zaraz obok stał gmach podstawówki, gdzie przez cztery lata chodziła z chęcią, której ubywało z każdym rokiem nauki. Dumą szkoły średniej była drużyna rugby, która co prawda nigdy jakiegoś zaszczytnego miejsca w żadnych zawodach nie zdobyła, ale ważne, że po prostu była. Do placówki należał również basen i kręgielnia- jedna z niewielu rzeczy, która ceniła w tym budynku Eris. Niedaleko szkoły wybudowano kilka banków, supermarket, parę niezależnych sklepików, pocztę, kino i parę knajpek oraz restauracji. Były też trzy konkurencyjne salony fryzjerskie, w których to - niby przypadkiem - spotykało się co jakiś czas grono kobiet, które spragnione były nowych plotek. Natomiast panowie, którzy chcieli choć na chwilę wyrwać się z domu (najlepiej pod nieobecność żon) udawali się na pole golfowe, znajdujące się na obrzeżach miasteczka lub, gdy forma i wiek na to pozwalały, na kort tenisowy. Jedynymi atrakcjami turystycznymi były zamek Aboyne, stara kolej, obecnie przerobiona na siedzibę klubu strzeleckiego oraz stary, zabytkowy hotel, w którym kiedyś zatrzymywała się Królowa Wiktoria. Aboyne odwiedzało sporo przejezdnych, zmierzających do Aberdeen, zdarzali się również turyści, którzy przyjechali do tego rejonu Szkocji tylko po to, by obejrzeć miasteczko. Jednak ich było znacznie mniej, z czego cieszyła się Eris, ponieważ dzięki temu panował tutaj względny spokój. Od przystanku do domu dzieliło ją około 350 jardów, a spacer ten zajmował jej mniej więcej pięć minut i czas ten wykorzystywała najczęściej na melancholijne rozmyślania, bo w szkole nie mogła sobie na to pozwolić. Skręciła w St. Eunan's Road, zostawiając za sobą Old Tollhouse Rd. Mijała kolejne domy, pozwalając, by jej myśli błądziły po różnych zakamarkach jej umysłu, starannie omijając tematy związane ze snem, Momo czy pustymi groźbami Karen. Dom Eris stał na skrzyżowaniu St. Eunan's Rd. i Balmoral Terrence. Piętrowy, biały, drewniany budynek, z dachem pokrytym płową dachówką prezentował się nienagannie. Dodatkowo był otoczony starannie wypielęgnowanym ogrodem. Ta strona ulicy, przy której mieszkała Eris znajdowała się wyżej niż druga, więc niektóre domy sprawiały czasem wrażenie, że pochylają się i patrzą groźnie z góry na budynki naprzeciwko. 

***

            Uchyliła czarną, żelazną furtkę, umieszczoną w niskim kamiennym murku, przy którym rosły rozłożyste wierzby i weszła do ogródka. Zewsząd otoczyła ją gama barw i woni. To właśnie lubiła w tym miasteczku najbardziej: ludzie podporządkowali się naturze, nigdy na odwrót. Minęła drogę prowadzącą do garażu za domem i weszła po schodach, na ganek. Wsunęła klucz w drzwi i z konsternacją stwierdziła, że są otwarte. Niepewnie weszła do środka. Starała się poruszać najciszej jak potrafiła, po chwili dostrzegła cień wyłaniający się z kuchni. Skierowała się w tamtą stronę z głośno bijącym sercem. Policzyła do trzech i wyszła zza rogu. 

-Jezu, mamo!- wrzasnęła, starając się opanować drżenie rąk i głosu.- Mogłaś mnie wcześniej uprzedzić! Czemu nie jesteś w pracy?

-Pomyślałam sobie, że skoro mamy nowych sąsiadów to wypada ich ciepło powitać. – powiedziała Caroline, pochylając się nad blachą pełną ciasteczek. Zgromiła Eris wzrokiem, gdy ta ,,dyskretnie” podkradła jedno.- Doprowadź się do porządku, bo za dziesięć minut wychodzimy. 

-My? Nigdzie nie idę, zostaję w domu.- żachnęła się.

-Bez dyskusji.- ucięła kobieta, a córka pomaszerowała na górę z miną, jak gdyby był to jej własny kondukt żałoby. Wiedziała, że i tak przegrała tę nierówną walkę. Wdrapała się po krętych schodach, minęła kanapę, na której co piątek siadali rodzinnie- ona, Caroline oraz Robert, jej ojciec i oglądali różne filmy. Weszła do pokoju w końcu korytarza. Panował tu straszny ziąb, z czego ani trochę nie była zadowolona. Pluła sobie w brodę, że nie pamiętała, żeby zamknąć okno. Ba! Eris nawet nie przypominała sobie, że je otwierała. Jednak nie znalazła w tym nic dziwnego, przecież wcześniej, wiele razy matka zwracała jej uwagę czy to o niezamknięcie domu albo zostawienie włączonego światła na cały dzień. Zrzuciła z ramion ciężki plecak i podeszła do szafy stojącej na wprost od wejścia. Stwierdziła, że skoro i tak nie ma innego wyjścia, to powinna przynajmniej wyglądać jakoś sensownie. Ściągnęła z siebie szarą bluzę z logo szkoły i zamieniła ją na luźną koszulę w kwiaty. Może nie wyglądała powalająco, ale co jak co, stroić się nie będzie. Bo niby dla kogo? Na pewno nie dla tego aroganckiego idioty. Przewróciła oczami i wyszła, zostawiając tym razem dobrze zamknięte okno. 

***

 Dom Darkwoodów był podobnej wielkości co dom Eris, z szarego kamienia i o brunatnym dachu. Razem z Caroline weszły przez uchyloną furtkę do ogrodu i podeszły do drzwi. Już miały wcisnąć dzwonek po raz piąty, kiedy otworzyła im niska kobieta o delikatnych rysach twarzy i blond włosach. 

-Witam, pani Darkwood, jestem Caroline Byington, a to moja córka Eris, mieszkamy obok. – rzekła uśmiechnięta.

-Och, cudownie, Kala Darkwood, proszę wejdźcie.- powiedziała sąsiadka przepuszczając je w progu i odbierając ładnie zapakowane ciasteczka. Wnętrze urządzone było gustownie, w ciepłych barwach: beżach, brązach i z akcentami w kolorze wina.

-Usiądźmy, kawy, herbaty?- gospodyni zaprosiła je do salonu. 

-Poproszę herbaty- po raz pierwszy odezwała się Eris- jeśli można, oczywiście-dodała pod wpływem wzroku matki.

-Ja też poproszę, przy herbacie milej się rozmawia. 

-Świetnie- uśmiechnęła się Kala i udała się w stronę kuchni. Wykorzystując nieobecność kobiety Caroline szepnęła do córki: 

-Kala, też mi imię… Czego to ludzie nie wymyślą, żeby być oryginalnym.- pokręciła głową z roztargnieniem.

-Powiedziała kobieta, która nazwała swoje dziecko na cześć bogini chaosu i zniszczenia.- odrzekła zgryźliwie Eris. Nie dane było matce ją zbesztać, ponieważ z kuchni wróciła Kala z dwoma, parującymi kubkami, więc tylko zgromiła ją wzrokiem.

-Więc… Co państwa sprowadza do Aboyne, jeśli można wiedzieć?- zapytała uprzejmie Carr. 

-Nic szczególnego… Po prostu: mieliśmy dosyć ciągłego życia w biegu, więc zaczęliśmy szukać jakiegoś lokum w małym, spokojnym miasteczku. I tak oto trafiliśmy tutaj. Cieszę się, że wybór padł akurat na Aboyne.- przelotnie spojrzała na Eris, a coś w jej oczach mówiło, że było też kilka innych powodów. Już chciała coś dodać, jednak zamilkła, ponieważ w progu, bezszelestnie pojawił się Momo. Na widok dziewczyny siedzącej na kanapie w jego oczach pojawiły się iskierki rozbawienia pomieszane z kapką złośliwości i przekory. To zdecydowanie, będzie bardzo ciekawy wieczór…