Rozdział III: Podsłuchane rozmowy

Dla Florence, za to, że jesteś, że sprawdzasz moje bazgroły i mówisz samą obiektywną prawdę. Dziękuję.

        

,,Miecz przeznaczenia ma dwa ostrza. Jednym jesteś ty.”

Andrzej Sapkowski

Irytacja. Złość. Wzburzenie. Niepokój. Jak to możliwe, że pojawienie się jednej osoby jest w stanie wywołać istne tsunami uczuć? Jak można reagować tak emocjonalnie na czyjąś obecność? Eris nawet nie próbowała zrozumieć tego, co się w niej działo. Zmrużyła tylko oczy i  schowała zaciśnięte nerwowo pięści pod stół, na widok kpiącego uśmieszku Momo. Jego ciemne oczy nieustannie szukały jej wzroku, a ona  - choć czuła to doskonale –  uparcie wpatrywała się Kalę i jej pełne gracji oraz elegancji ruchy, gdy nalewała herbaty do czwartej filiżanki.

-Momo, chodź do nas... Nie stój tak w progu- to niegrzeczne.- skarciła go matka, na co zareagował od razu. Ujął dłoń Caroline i jak na prawdziwego gentelmana przystało, złożył na niej delikatny pocałunek.

-Miło mi panią poznać, pani Byington.- rzekł, patrząc uważnie w oczy kobiety, ignorując przy tym jej zarumienione policzki. Już miał podejść do Eris i uczynić to samo, gdy ta zauważyła co się święci i wyrzuciła z siebie:

-Oh, daruj sobie, przecież już się znamy.- uśmiechnęła się tak sztucznie, jak tylko potrafiła.

-Eris!- krzyknęła cicho zszokowana Carr.

-Nic nie szkodzi.-powiedział Momo, ciągle patrząc dziewczynie w oczy.- To chyba moja wina, nie zrobiłem dziś rano odpowiedniego wrażenia na pani córce, za co przepraszam- wreszcie przeniósł wzrok na jej matkę. Nastolatka, spuściła zażenowana swoje czarne oczy i poprawiła krucze włosy.- Wybaczysz mi?- zwrócił się do niej, licząc na to, że pod presją spojrzenia matki oraz obecności Kali, dziewczyna ulegnie.

-Nie ma czego wybaczać, nic mi przecież nie zrobiłeś. Ale nie lubić będę cię nadal.- odrzekła hardo Eris. Dobrze wiedziała, że jest bezczelna do granic możliwości i że to nie wypada, ale nie mogła się pozbawić satysfakcji obserwowania jak pewność siebie powoli znika z tęczówek chłopaka. Zastąpiły ją ogniki irytacji i upokorzenia. Co jest nie tak z tą dziewczyną?! Czemu mi nie uległa? Zastanawiał się cicho Momo. Może nie był to niezaprzeczalny dowód, ale on już był pewien. To musi być Ona.

 Spięta Caroline próbowała jakoś naprawić zszarganą atmosferę, w czym jakby nie patrzeć miała wprawę. W domu to zawsze ona była negocjatorką między Eris a Robertem. Już miała rzucić jedno z haseł z asortymentu ,,rozładować napięcie”, lecz w tym momencie wszedł do salonu czarnowłosy, wysoki chłopak.

-Hej wszy…- urwał, zdając sobie sprawę z obecności gości.- Znaczy się… Dzień dobry.- uśmiechnął się rozbrajająco, a Eris dostrzegła to jedyne podobieństwo do brata. Oboje uśmiechali się tak, że każdej dziewczynie zmiękłyby kolana. Hebanowe włosy kontrastowały się z jego porażająco niebieskimi oczami, a uniesione kąciki ust nadawały jego twarzy pogodny wyraz.- Co na obiad?

-Hypnosie Darkwood, zachowuj się!- zbeształa go Kala, a on uniósł ręce w geście poddania.

-Widzę, że są państwo zainteresowani mitologią…- wtrąciła Caroline, ratując chłopaka przed miażdżącym spojrzeniem matki.

-To nie do końca zainteresowanie, raczej coś w rodzaju rodzinnej tradycji.- odezwał się Momo.- Jednak ciekawi mnie to, dlaczego nazwała pani swoją córkę Eris.- rzekł, ignorując gniewne parsknięcie ze strony dziewczyny.

-Sama nie wiem… Po prostu czułam, że tak właśnie powinno się nazywać moje dziecko. To przyszło jakby samoistnie.- wyznała kobieta, a Momo spojrzał znacząco to na Hypnosa, to na Kalę.

-O matko, ale się zasiedziałyśmy. Przepraszamy za to najście.- powiedziała matka nastolatki, wstając z wygodnego fotela. Przeszły razem z Eris do holu, odprowadzane przez gospodarzy.

-Nie, przecież nic się nie stało. Zapraszamy częściej.- rzekł Momo i puścił oko do dziewczyny. Ona jednak pozostała niewzruszona i po prostu go zignorowała.

-Dziękujemy, na pewno skorzystamy z zaproszenia.- uśmiechnęła się Caroline, chcąc nie chcąc córka powtórzyła ten gest. Naprawdę jej się tu podobało.

***

Według Eris, najpiękniejszą rozrywką było odkrywanie kolejnych możliwości, jakie daje nam wyobraźnia. Pielęgnowanie przekonań, które - aby miały prawdziwą wartość - zdobywa się z mozołem i czasem. Jednym ze sposobów na rozwijanie swojej wrażliwej, twórczej i kreatywnej strony, było dla dziewczyny czytanie książek. Przyłapywała się na tym, że czasem zatrzymywała się w połowie przeczytanego zdania i pogrążała się we własnych przemyśleniach, jej osobistej, niepowtarzalnej rzeczywistości. Takie niekontrolowane wybryki zdarzały się jej dosyć często, co nazywała ironicznie napadami melancholijnego wyłączenia. Zaczytywała się w powieściach Tolkiena czy Stephena Kinga. Siadała w fotelu i delektując się wolną chwilą, wręcz połykała dzieła kolejnych autorów. Tego wieczoru, tak pochyloną i uważnie śledzącą każdą linijkę książki dziewczynę zastała Caroline.

-Chodź na dół, odludku, tata wrócił, więc może zjemy razem obiad. Ostatnio nie mamy na to czasu…- rzekła smutno ciemnowłosa kobieta. W niemej odpowiedzi, Eris wstała z siedzenia i odłożywszy książkę na biurko, skierowała się do drzwi. Minęła matkę w progu, nie patrząc jej w oczy. Zdawała sobie sprawę, że Carr nie jest dumna z dzisiejszego zachowania, podczas wizyty u Darkwoodów. Przeszła korytarz szybkim krokiem i zbiegła po schodach. W kuchni zastała Roberta. Siedział przy stole, masując obolały kark. Na widok córki od razu się rozpogodził, a całe zmęczenie jakby uleciało z jego ciała. Tylko jego oczy zdradzały jak bardzo jest przepracowany.

-Co dziś robiła moja mała dziewczynka?- zapytał, uśmiechając się szeroko.

-Tato, nie mam już siedmiu lat… Wszystko porządku, byłyśmy dziś z mamą w odwiedzinach u naszych nowych sąsiadów. I chyba jest odrobinę na mnie zła.- wyznała skruszona. Dopiero we własnym pokoju dopadły ją lekkie wyrzuty sumienia, że mogła sprawić matce przykrość.

-Czyżby moja księżniczka nie była już taka grzeczna jak kiedyś?- westchnął Robert, z myślą: jak ten czas leci… Jeszcze kilka lat temu biegała po domu w pelerynie Harry’ego Pottera i krzyczała zaklęcia, wymachując różdżką. Nie mógł się przyzwyczaić, że jego mała kruszynka nie jest już dzieckiem.

-Nie, tylko… Strasznie irytuje mnie ten idiota, który niedawno wprowadził się do domu obok, nie mogłam się pohamować i byłam trochę niemiła.- speszyła się widząc sceptyczny wzrok ojca.- No dobra. Może więcej niż trochę.

-Wystarczy, nie rozmawiajmy już o tym.- wtrąciła się Caroline, która od jakiegoś czasu przysłuchiwała się tej rozmowie. Zaskoczona dziewczyna odwróciła się do matki.

-Przepraszam, mamo.- objęła kobietę i mocno uścisnęła. Ta, posłała Robertowi rozczulone spojrzenie znad ramienia córki.

-No przecież mówię: koniec tematu.- I w tej atmosferze - przeprosin i przebaczenia  - usiedli do obiadu.

***

         Najedzona i uszczęśliwiona Eris wyszła do ogrodu za domem, ciesząc się promieniami słońca, które postanowiły podjąć niełatwą walkę z odwiecznie pokrywającymi szkockie niebo chmurami. Rozłożyła się wygodnie pod przekwitłą już dawno magnolią, rosnącą w lewym rogu działki i przymknęła powieki. Rozkoszowała się ciepłym, delikatnym wiatrem muskającym jej twarz. Leżała tak oparta o pień starego drzewa, gdy usłyszała głos. Cichy, niewyraźny, dochodzący zza płotu.

-Twoja pomyłka może nas dużo kosztować. Zostało nam niewiele czasu. Będzie zła, jeśli zmarnujemy jego resztkę przez twoje widzimisię.- rozpoznała stłumiony głos Kali.

-Jestem pewien, to jest Ona. Czuję to. To nasza jedyna szansa, bez niej nie damy rady.- rzekł Momo dziwnie poważnym tonem.

-Dobrze, kiedy zamierzasz jej powiedzieć? I co mam powiedzieć Królowej?

-Nie wiem…- odpowiedział, wzdychając ciężko.- Cholera! Ona chyba jeszcze nie jest na to gotowa.

-I co z tego? Nie może ciągle żyć w kłamstwie! Eris musi się dowiedzieć.- dziewczyna zszokowana wyłapaniem swojego imienia na ugiętych nogach, skradając się niczym kot podeszła bliżej.- A zegar tyka. Musisz to zrobić jak najszybciej.

-I zniszczyć jej życie?

-Nie, Momo… Podarować nowe.

***

Hej, w tym rozdziale, jak widać, dzieje się trochę więcej niż w poprzednim. Powstał on dzięki mojej wspaniałej Becie, o której wspominałam na samym początku. Chciałabym również podziękować komentującym i przeprosić za to nękanie J Po prostu ogromnie mi zależy na poznaniu waszej opinii.

Pozdrawiam ciepło

OwlShadow

PS Życzę cudownej końcówki Świąt i mam nadzieję, że jesteście równie mokrzy co ja! Ja tam się jednak nie przejmuję, że tata oblał mnie całą dyngusówką. On dostał z wiaderka :3