Prezent od Przyjaciela cz.1

Dla mojego najlepszego, najwierniejszego Przyjaciela, dziękuję, że jesteś.

Unoszę powieki. Wszystko zlewa się w oślepiającą, białą plamę. Nie wiem czy to promienie słoneczne, wpadające przez okno do mojego pokoju, czy błyski lamp, wiszących wysoko nade mną w sali operacyjnej. Nie umiem już ich rozróżnić. Powoli tracę kontakt z rzeczywistością. Czuję się jak dziecko rzucone na głęboką wodę, które cały czas skupia się na tym, że nie chce utonąć zamiast spróbować znaleźć sposób na dotarcie do brzegu. Tak naprawdę podjęło już decyzję. Wie, że szanse na ocalenie są minimalne. Jednak gdzieś w głębi serca czuje, mały, ale żywy płomyk nadziei. Że ktoś nauczy je pływać.

Po chwili poznaję białą pościel i niezbyt wygodny materac szpitalnego łóżka. Kołdra praktycznie zlewa się z leżącą na niej ręką. Blada, cienka jak papier skóra dłoni, mająca na celu ukryć siatkę błękitnych żył, tylko je uwydatnia. Przykrywam ją szczelnie, bo nie mogę już na nią patrzeć. Słyszę zgrzyt otwieranych drzwi, więc odwracam głowę. Do pokoju wchodzi mama, trzymając parujący kubek kawy. Zapewne podwójne espresso ze Starbucksa. Kiedy byłam w lepszej formie często tam chodziłyśmy.

-Cześć, kochanie. Wreszcie się obudziłaś.- Podchodzi i delikatnie całuje mnie w czoło.- Zgadnij co ci przywiozłam.- Patrzę na nią wyczekującym wzrokiem. Czyżby kolejna rodzinna fotografia? A może tym razem zegarek, który zazwyczaj stoi na moim biurku i udaje, że naprawdę odmierza czas, a w rzeczywistości zatrzymuje się kiedy ma ochotę. W każdym bądź razie przekaz był jasny: Jeszcze trochę tu zabawisz, więc zrobię co w mojej mocy, abyś poczuła się tu jak w domu.

-Nie mam pojęcia.- Mimo że mam swoje podejrzenia, chcę sprawić mamie jak największą radość. Jednak kiedy wyciąga z dużej, czarnej torebki ostatnią rzecz jakiej się spodziewałam na twarzy gości mi autentyczny, szeroki uśmiech.

-Pan Przytulas! Mamo, gdzie go znalazłaś?- pytam szczerze ucieszona. To naprawdę wyjątkowy prezent. Nie widziałam tej, niegdyś ulubionej, przytulanki od dobrych kilku lat.

-Był na strychu i siedział, jakby czekał, aż po niego przyjdziesz.

- Myślę, że jeszcze trochę by poczekał…- Uśmiecham się pod nosem. Jednak znów poważnieję, kiedy zbieram się na odwagę, żeby zadać jedno ważne pytanie .- Kiedy mnie wypisują?

Zmartwiona mina mamy nie wróży nic dobrego.

-Nie mam pojęcia, kochanie. Na przyszłość powinnyśmy być ostrożniejsze. Musisz pilnować, żeby się tak nie odwodnić.- Nerwowo zerka na zegarek.

-Która godzina?- pytam.

-7:45.

-Musisz iść do pracy, prawda?- Niechętnie kiwa głową.- Miłego dnia…

Kiedy już otwiera drzwi mówię:

-Mamo?- Odwraca się i patrzy na mnie łagodnie.

-Tak?

-Kocham Cię.- Uśmiecha się rozczulona i odpowiada:

-Ja Ciebie też.- Po czym mruczy pod nosem:

-Najbardziej na świecie…

***

            Całe dnie spędzam na leżeniu, czytaniu książek, badaniach, leżeniu, kolejnych badaniach, połykaniu tabletek i ponownym bezczynnym leżeniu. Mama odwiedza mnie kiedy tylko może. Z czasem przestała przynosić rzeczy z domu, a to chyba dobry znak. Mam nadzieję, że niedługo mnie stąd wypuszczą. Jeśli nie, to zwariuję, jak nic. Chyba znowu powinnam iść spać. Przynajmniej to jest plusem długiego pobytu w szpitalu- nareszcie mogę się porządnie wyspać.  A jako przykładny przedstawiciel grupy osób chorych na przewlekłą białaczkę szpikową takich okazji miałam już wiele. Jutro minie 3 i pół roku odkąd wykryli u mnie chorobę. Drugą korzyścią jaką mam z tego, że tu wylądowałam jest to, że nie muszę robić kolejnych, męczących badań profilaktycznych, bo zaliczyłam je od razu na wstępie, kiedy mnie przywieźli. W tych badaniach chodzi tak naprawdę o to, żeby stwierdzić czy rozwój białaczki osiągnął nowy poziom, czy jeszcze nie. Można powiedzieć, że jak dotąd utknęłam w fazie pierwszej, co jest błogosławieństwem. Jednak nie znam jeszcze nowych wyników, a zegar tyka. Wiem, że moje rokowania nie są najlepsze, ale staram się nie myśleć o najgorszym. Dni płyną, a ja odliczam czas do nieustalonego terminu wypisania mnie ze szpitala.

***

            Kiedy wreszcie przyszedł ten upragniony dzień, w którym dr Mallon oznajmia, że mój stan jest stabilny i mogę wrócić do domu, omal nie rzucam się jej na szyję z radości (zważając na to, że z mojego ciała wystaje mrowie rurek, szybko rezygnuję z tego pomysłu). Gdy wychodzi, mama pomaga mi się pakować. Widać, że odetchnęła z ulgą i cieszy się razem ze mną.

Po opuszczeniu szpitala mogę wreszcie odetchnąć świeżym powietrzem. Cudowne uczucie. Idę za mamą do samochodu, przechodzę przez ulicę, na parking po drugiej stronie. Gdy wchodzę na chodnik, czuję silne uderzenie w lewe ramię, tracę równowagę i ląduję na zimnej, mokrej kostce brukowej.

-Cholera jasna!- warczę zdenerwowana. Widzę pochylonego nade mną chłopaka, ma blond włosy i niezbyt ciekawy wyraz twarzy. Podaje mi dłoń, a ja niechętnie ją przyjmuję.- Uważaj jak idziesz.- Chłopak w odpowiedzi gestykuluje coś zawzięcie. –Och…- wzdycham, nagle rozumiejąc. Rozmawiam z niemową.

-Przepraszam, ale nadal powinieneś uważać jak chodzisz.- Kiwa głową i uśmiecha się pod nosem. Miga coś, co moim zdaniem również wygląda na przeprosiny.

-Nic się nie stało.- odpowiadam grzecznościowo, ale on kręci przecząco głową. Po czym pokazuje to samo, tylko 3 razy wolniej.- Ty? Zapraszasz? Mnie? Na kawę?- mam ochotę się szczerze roześmiać.- No nie wiem…- Chłopak patrzy się na mnie wyczekująco. No i co ja mam zrobić? Nie wiem, więc robię to, co mi serce podpowiada- zgadzam się.- Tutaj?- Przytakuje.- Jutro? O tej samej porze?- Powtarza gest. Ja natomiast kręcę z niedowierzaniem głową. W co ja się wpakowałam?- No to do jutra.

Chcę już iść, ale blondyn łapie mnie za ramię  i pyta na migi, z tego co zrozumiałam, jak mam na imię.

- Zoe, a ty?- Unoszę jedną brew, ciekawa jak mi to pokaże. On jednak tylko kręci głową i miga, że jutro. Przewracam oczyma i, tym razem skutecznie, odchodzę w kierunku parkingu. Na moje nieszczęście mama przygląda nam się od kilku dobrych minut. Wsiadam do samochodu.

-No co?- pytam lekko zażenowana.

-Ależ nic.- rzuca ironicznie, przekręcając kluczyki w stacyjce.- Znasz go?

-Już tak.- Próbuję ukryć uśmiech, jednak chyba słabo mi to wychodzi, bo mama chichocze pod nosem.- To nie jest śmieszne. Jestem z nim umówiona jutro o wpół do jedenastej.

-No, no, no. A pozwolił ci ktoś?

-Mamo, proszę cię. Mam te swoje 17 lat.

-I co z tego? Ja ciągle jestem od…- zaczyna, jednak widząc moje spojrzenie mięknie.- No, żartuję przecież. Więc to randka?

-Nie… Raczej, hmm, towarzyskie spotkanie.

-Czyli randka.

Uśmiecham się szeroko. Kocham moją mamę.

***

Leżę wyciągnięta na łóżku i staram się schwytać choćby skrawek snu, zanim obudzę się na dobre. Mimo to, otwieram oczy i przypominam sobie co mnie dziś czeka.  Spoglądam na zegarek. To działa jak skoncentrowana dawka kofeiny podana prosto dożylnie. Zrywam się na nogi.

-Cholera! Czy ja wszędzie  muszę przychodzić spóźniona?

Bo to, że nie zdążę na czas było jak w banku. Mam nieco ponad godzinę, a jeszcze muszę dojechać. Ubrana w zwykłe jeansy oraz beżowy sweter zbiegam na dół po schodach i wpadam do kuchni. Mama rozkłada talerze i smaży naleśniki. Kradnę jej jednego, ryzykując "dostanie po łapach" i jem tak szybko, jak tylko potrafię.

-Dzięki, mamo!- krzyczę i pędzę do łazienki, chociaż spróbować upodobnić się do człowieka. Myję zęby, smaruję twarz kremem ochronnym i rozczesuję włosy, które zaczęły w końcu odrastać, mimo kilkunastu chemioterapii. Już chcę, wyjść, kiedy mój wzrok zatrzymuje się na tuszu do rzęs. Nie mam zbytnio czasu, jednak… Może to próżność, ale co tam.

Zakładam buty i prawie wybiegam z domu.

-Zoe! Kurtka!- zawracam, całuję mamę w policzek i biorę od niej tę nieszczęsną kurtkę.

-Dzięki.

-Powodzenia, skarbie.- szepcze.

***

Wracam po 5 tygodniach z nową miniaturką, powstałą właśnie dzięki mojemu Przyjacielowi i dla Niego. Jednak chcę się nią z Wami podzielić. Jest dla mnie bardzo wyjątkowa,  to dopiero 1. część i mam nadzieję, że Wam się podoba. Proszę o komentarze, są dla mnie szczególnie ważne.